از طلائیه که برمی گشتیم- نمی دانم بهشان چه می‏گویند؛ کپر نشین، زاغه‏نشین، حلبی‏آبادی - برای یک لقمه آب! دنبال اتوبوس می‏دویدند و به سر و روی هم چنگ می زدند. راننده در حال حرکت بهشان فیض می‏رساند.

اشک... از پشت شیشه ها... با رنگ بی زبونی